Korowaj weselny-tradycja nie tylko podlaska

Korowaj weselny-tradycja nie tylko podlaska

Korowaj weselny to tradycyjne obrzędowe drożdżowe ciasto. Było wypiekane w piecu chlebowym przed uroczystością zaślubin nowożeńców w „wieczór panieński lub kawalerski”.

Dawniej korowaj weselny był nierozłącznym elementem uczty weselnej. Jego„wytwarzaniem” zajmowały się mężatki na czele z matką chrzestną panny młodej lub pana młodego, a „druhny weselne” – panny musiały wykonać przynajmniej jedną ozdobę tzw. „korowajczyka weselnego”  a następnie podarować go swojemu „drużbantowi weselnemu”.

Przed weselem w domu panny młodej spotykały się specjalnie proszone gospodynie zwane Korowajnicami. Przy śpiewie, rozmowie oraz tańcach przygotowywały ciasto na korowaj. Ważne było, żeby panie zwracały uwagę na kolejność wykonywanych pieśni. Nie wolno było pominąć żadnego elementu, ponieważ wierzono, że wówczas korowaj straciłby swoją moc.

W tym obrzędzie uczestniczyły tylko same kobiety, które z wielką precyzją, dobrą myślą i bożym błogosławieństwem wyrabiały ciasto i przygotowywały ozdoby na korowaj. Z wypiekiem ciasta związane były różne wierzenia: jeśli ciasto pęknie podczas wypieku, to pożycie małżeńskie młodej pary będzie nieudane. Wzajemne ułożenie gołąbków po upieczeniu to relacje między małżonkami.

Wróżby z korowaja

Wybarwienie słońca i księżyca miało świadczyć o dostatku. Korowajnice wróżyły parze młodej z korowaja. Uszkodzenie korowaja było niedopuszczalne. Jeśli pieczony w piecu chlebowym korowaj tak urósł, że nie mieścił się w drzwiczkach pieca, już raczej rozbierano piec, niż dopuszczano się uszkodzenia ciasta. Ozdobiony w ptaszki, kwiatki, słońce, księżyc, kłosy zbóż, warkocze, listki itp korowaj był główną ozdobą weselnego stołu.

Każda ozdoba ma swoją symbolikę. Gołąbki na środku korowaja to Państwo Młodzi. Warkocz – warkocz panny młodej, księżyc i słońce – życie, symbioza człowieka z przyrodą, ptaszki – potomstwo, rodzina, kłosy zbóż – bogactwo, obrączki – związek małżeński itp.

Korowaj weselny to proste ciasto drożdżowe, które zachowuje świeżość dość długo, jest smaczne i słodkie
oraz bardzo dekoracyjne.

Zamiast współczesnego tortu

Dzielenie i obdarowywanie się korowajem odbywało się po północy. Obrzęd ten prowadził „marszałek weselny”, który zapraszał gości weselnych
do składania życzeń parze młodej. Każdy z gości otrzymywał porcję korowaja.